Trauma in een Senryu

Dit gedicht ontstond tijdens een opdracht Haiku schrijven. Qua structuur komt dit overeen met een Haiku: de eerste en laatste regel bevatten 5 lettergrepen. De middenste 11. Maar een Haiku gaat eerder over natuur en seizoenen. Als de inhoud eerder gelinkt is aan de ‘menselijke’ natuur, dan wordt het gedicht een Senryu genoemd.

Dit gedicht heb ik in november 2024 geschreven. Op dat moment was het voor mij nog niet zo duidelijk hoe erg ik in de diepte wou gaan met Echt Inge. Maar ook dit gedicht toont aan dat ik graag naar de kern wil gaan. Het durven zien van patronen, je bewust zijn van dingen die blijven terugkomen is een eerste stap om vooruit te raken.

Voor velen is dat al een heuse confrontatie en is het niet altijd mogelijk om ermee aan de slag te gaan. Alles heeft zijn tijd. Maar je patronen erkennen, maakt de volgende stap mogelijk. Helaas kan je die patronen niet even snel wegknippen met een schaar. Maar er zijn wel tal van methoden die jou kunnen helpen om ze te laten verdwijnen.

Stevig vastgeroeste patronen komen niet zo makkelijk los, maar met wat herhaaldelijk gepor brokkelen ze beetje bij beetje af. En nog goed nieuws: je staat er niet alleen voor. Er zijn veel fantastische mensen die je met dit proces kunnen helpen. Het wordt alleen wat moeilijker als ‘ik los alles wel alleen op’ ook een patroon is…